De dekking
Maar gelukkig loste het probleem zich op: In Drachten zat de broer.
De kennismaking
Na telefonisch contact met de eigenaar van de broer, besloten we kennis met elkaar te maken in het Nienoord-bos. De honden gingen op een rustige manier met elkaar om. Respectvol, eerst naast elkaar en later met elkaar. Er was een klik en op het einde was het besluit gevallen. Een mooie combi. We gaan het doen. De fokcommissie ging akkoord. We hebben elkaar (met hond) een aantal keren bezocht en ik was stiekem blij dat ze een (glimlachende) reu met ervaring hadden en zelf ook ervaring hadden met het dekproces.
Loops
Halverwege Mei zou Smokey loops worden, zoals ieder jaar. En dan is het wachten, inlezen, praten met ervaringsdeskundigen en wachten, want loops zijn is 1 ding, maar het dek-moment bepalen is iets anders.
De loopsheid is de periode waarin het lichaam van de teef zich voorbereidt om gedekt te kunnen worden. Het wordt vaak aangekondigd door verandering in gedrag van de teef. Typisch is de zwelling van de vulva en bloedverlies, wat meestal zo’n 11 dagen aanhoudt (fase: pro-oestrus). Gedurende deze periode is de teef meestal nog niet dekbereid en niet vruchtbaar.
Pas als de eisprongen plaats vinden, is de teef vruchtbaar en laat ze de reu toe (fase: oestrus). Wanneer dit moment precies plaats vindt, verschilt per teef. Dit maakt het lastig de juiste dekdatum te bepalen zonder hulpmiddelen.
De kont van de hond
Dus ik keek heel veel naar de kont van de hond. Ik wist dat dag 1 heel belangrijk was. Waarom had ik vorig jaar alleen op het moment van de loopsheid gelet en niet op het moment van de eisprong? Waarom had ik toen niet vaker naar haar achterkant gekeken? Stel je voor dat ik het mis. We zijn al zover in het proces. Maar er was een hulpmiddel de progesteronbepaling*. Dus probleem opgelost.
- 1: Gedragsverandering: hangen bij buurhond zijn plas, minder goed luisteren. Oké, de progesteronmeting. Niets, de waarde onder de 1.
- 2: Ik heb een druppel bloed gevonden. Nogmaals een progesteronmeting. Niets, de waarde onder de 1. Oké, dan is dit dus dag 1.
- 3: Na zeven dage. De staart een beetje dwars, na de bewuste aaibeweging, boven de kont. De zwelling van de vulva neemt af. Nogmaals een progesteronmeting. De waarde is 1. Nog te laag.
“Ja, sommige fokkers kennen hun hond door en door. Zij zien aan het gedrag van de hond wanneer ze gedekt moet worden. Ze voelen het vruchtbaarheidsmoment aan,” zegt de dierenarts. En dan begint een lichte irritatie zich van me meester te maken. Ik kijk Smokey aan, die kwispelend zit te kauwen op de beloning (vier brokjes) na het bloedpikken, terwijl ik pin. “Ik raad u aan om na het weekeinde weer te komen.” Goed, nog 1 keer, denk ik. En maandag, na de vergadering haast ik me om op tijd bij de dierenarts te zijn. Om zes uur word ik gebeld. “De waarde is 65. Morgen kan ze gedekt worden en na 24 uur kan de tweede dekking plaatsvinden. Succes.”
De natuur doet z’n werk
Dus dinsdagavond zijn we om 19.00 uur in Drachten. Op aanwijzing van de eigenaar zetten we de auto op de oprit. Laten we de hond nog even plassen en lopen we via de garage naar de achtertuin. Het weer was gelukkig iets koeler. We laten de hond in de tuin los en plots zien we. Nee, horen we Usskelte (de dekreu) in de huiskamer. Een onderdrukt huilgeluidje komt uit zijn keel. Hij wordt ook losgelaten in de tuin.
En zoals mijn trainster had voorspelt nam de natuur het over. Een kort voorspel van 5 minuten en een koppeling van 20 minuten. Het ideale plaatje. Maar Smokey vond het niet leuk. Ze jammerde erover. En ik vond het ook niet leuk. We hielden haar vast en troosten haar. Na de loskoppeling niet laten plassen. Hup de auto in.
Raar, ondanks het gejammer van de eerste keer, liet ze zich de volgende dag toch weer dekken. Echt ik zou in verzet zijn gegaan. We hoorden de buurman aan de andere kant van de schutting roepen: Alles goed daar? “Ja,” riepen we in koor. “Ze wordt gedekt.” Opdat moment voelde ik me een eigenaar met fokervaring. Ik heb de dekking aangegeven bij de Raad van Beheer. Weer een stap verder in het proces….
